بولتن نیوز: در روزهای اخیر،  کارهای هنری شامل مجسمه، نماهای هنری و طرح های فضای سبز، در گوشه و کنار شهر و پارک ها و بوستان های تهران، توجه مسافران، گردشگران و عابران محلی را به خود جلب کرده و باعث جلب نظر مردم تهران و خودروهای در حال عبور شده است.
با وجود ظاهر ساده این مجسمه ها، نماهای هنری و تندیس ها و گل کاری ها، زیبایی خاصی را به پارک ها و بوستان ها و فضای سبز داده است و مخاطبان و مردمی که در حال عبور هستند، هر یک معنایی را از این کارهای هنری برداشت می کنند.

ایران به وسعت مراکز گردشگری و دیدنی خود و با این همه ظرفیت تاریخی و تفریحی و نعمت خدادادی، منتظر دست های پرمهر 75 میلیون ایرانی است تا جنگل ها، فضای سبز، محیط زیست و پارک ها و مراکز تفریحی و دیدنی را زیبا سازی کنیم و هر گونه زباله و پلاستیک را جمع آوری کنیم و از رها سازی زباله به طور جدی پرهیز کنیم.
شهرها و فضای سبز و استان های شمالی کشور در معرض تخریب و میلیون ها بطری و زباله پلاستیکی هستند.

این همه زیبایی خدادادی و طبعیت پر مهر، را باید با کارهای خدا پسندانه و انسان دوستانه وطبیعت دوستانه،  حفظ کنیم و شکر نعمت کنیم تا نعمت ها افزون شود.
با وجود نعمت بارندگی خوب امسال که هنوز رودخانه ها  را رونق بخشیده و پر آب کرده است و همه جا سبزه و تازگی و آب، روح ما را شاد می کند، اما مشاهده بطری های پلاستیک و زباله های دیگر، دل هر رهگذری را در پارک ها، بوستان ها، جنگل و کوه و.... به درد می آورد.
این بطری ها از کجا پیدا شد. این همه پلاستیک! آیا بطری های شیشه ای و ظرف های چینی وسفالی و بلوری بهتر نبودند؟ چه حسنی دارد که یک لیوان آب می خوریم و لحظه ای بعد یک بطری زباله از خود برجای می گذاریم؟ و در کوه و رودخانه و پارک و فضای سبز رها می کنیم

با این همه جمعیت شهر نشین که هر روز روبه افزایش است مگر چقدر آب و فضای سبز داریم که هر یک با پرتاب کردن یک بطری پلاستیکی و ظرف و ظروف پلاستیکی و... محیط و خاک نازک حاصلخیز آن را تخریب می کنیم و تبدیل به سم مخرب خاک می کنیم؟!
اگر به همین شکل لایه نازک خاک را که برای فضای سبز  و کشاورزی و گل و گیاه مناسب است، نابود کنیم، پس از آن تکلیف این همه جمعیت روبه رشد چه خواهد شد؟
اگر ما فکر نکنیم چه کسی به جای ما فکر خواهد کرد؟ چه کسی مسوول است و چه کسی به فرزندان و نوه های ما، عامل این همه کوتاهی و تخریب محیط زیست را معرفی می کند؟
جز ما که هر روز بطری های پلاستیکی و ظرف وظروف پلاستیکی دور می ریزیم چه کسی مسوول است. چه راهکاری می تواند استاندارد زندگی و بهداشت را بهتر کند اما از پلاستیک بهره نگیرد و زباله تولید نکند؟ مگر در گذشته بهداشت رعایت نمی شد؟

در گذشته  نوشابه ها  ومایعات و نوشیدنی ها در بطری شیشه ای بود و ماست را با کاسه و قابلمه به خانه می بردیم و در کاسه های سفالی می ریختیم، میوه و سایر وسایل را از بقالی  و سوپری با پاکت کاغذی حمل می کردیم و همه زنان و مردان ما زنبیل به دست می گرفتند و...
اما حالا همه چیز با ظروف پلاستیکی خریداری و حمل می شود. کسی زنبیل به دست نمی گیرد  و پلاستیک ها را در صندوق عقب خودرو قرار می دهند. ترافیک ایجاد می کنیم و مصرف سوخت و به اندازه میوه و سبزی و سایر وسایل خوراکی، پلاستیک در  محیط زیست رها می کنیم.
باید فکری کرد و حداقل در برخی میادین و مغازه ها، الگوی قدیمی را تکرار کرد تا به تدریج با فرهنگ سازی، جلوی این تخریب محیط زیست را بگیریم و فضای سبز و رودخانه و کوه و مراکز تفریحی را تبدیل به محیطی مناسب برای گردشگران داخلی و خارجی کنیم.

به راستی چه راه حلی برای جمع آوری این زباله ها داریم اگر هر کدام به اندازه سهم خود، زباله را در محیط رها نکنیم  محیط دلپذیری را خواهیم ساخت.
واقفین خیراندیش در وقف اموال خود به حمایت از محیط زیست بیایند، متولیان مراکز مذهبی مانند امامزاده ها، مساجد و....، هیات امنای فضاهای سبز و مراکز تفریحی، شهرداری ها و.... باید به اندازه حدود اختیارات و وظایف خود، برنامه ای برای جمع آوری زباله ها داشته باشند. باید بخشی از بودجه پارک ها، درآمد رستوران ها در کوه ومراکز تفریحی، بخشی از واریزی زائرین امامزاده ها و مراکز تفریحی و... را به طور مستقیم در بخش جمع آوری زباله اختصاص دهیم و هر کس که در این مهم به ما کمک می کند را تشویق کنیم و در اخبار سراسری و همایش ها با حضور مسوولان کشور، به کسانی که در راه بازسازی محیط زیست وبازیافت زباله ها تلاش می کنند، جایزه بدهند و کمک مالی و وام بدهند تا الگو سازی و فرهنگ سازی تقویت و تشویق شود.

به فریاد محیط زیست گوش دهیم به باغ ها و هوای به تنگ آمده از رفتار انسان امروز توجه کنیم، شهر تهران وشهرهای بزرگ به خاطر تخریب باغ ها و مراتع و جنگل ها، به تنگ آمده اند. باغ های شمال تهران تخریب شده و جای آن را سیمان و آهن و برج   گرفته است و ما تصور می کنیم که سمبل تمدن و تجدد و مدرنیته است . اما تعداد بیشمار خودروها در کوچه ها و خیابان ها، اجازه مشاهده گل و گیاه و آب و درخت را به ما نمی دهد.
جاده های شمال از امامزاده هاشم گیلان تا امام زاده های مازندران، از کوه درفک و دماوند تا دامنه های البرز و  زاگرس مغرور و سرفراز، همه جا زباله جمع شده است و انسان غمگین می شود. چرا این گونه شد، چرا نامهربان هستیم با محیط زیست و فضای سبز.
چرا نعمت خدا و آب و سبزه و درخت را تخریب می کنیم. باید علاوه بر قانون، جریمه ها و تشویق ها، یک موج فرهنگی ایجاد شود.
در کنار پیگیری اخبار سیاست و اقتصاد و مسائل بین المللی و ورزشی، گاهی نیز به حفظ محیط زیست مظلوم و گیاهان و جانوران و پرندگان بی زبان توجه کنیم....
بولتن نیوز، در انتظار نظرات هموطنان گرامی و کارشناسان محترم است تا راهی برای حفظ محیط زیست و حفاظت از مراکز گردشگری و دیدنی کشور بیابیم....